… de mens. Grondwet artikel nummer één: ‘Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’.
Ook zegt alles en iedereen dat je elkaar moet respecteren en accepteren. Dat iedereen gelijk is aan elkaar. Maar waarom doen we dat dan niet? We zeggen wel zo trots dat wij iedereen en alles respecteren en accepteren, dat wij niet discrimineren en dat wij iedereen als gelijken behandelen. Maar dat doen wij eigenlijk niet.
Kijk maar naar de eindeloze discussie over het dragen van hoofddoekjes. Hoelang zijn ze daar nou al over bezig?
Maar het is hun cultuur, het zijn hun gewoontes. En die respecteren we niet. Want als we deze zouden respecteren dan zou hier geen gedoe over zijn.
En waarom respecteren wij die niet? Omdat wij vinden dat ze zich moeten aanpassen aan onze cultuur, want ze komen in Nederland wonen. Dus moeten ze de taal, cultuur en gewoontes van ons overnemen. Maar in grondwet artikel één wordt toch gezegd discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging is niet toegestaan?
Binnenshuis mogen ze nog wel hun eigen cultuur behouden. Maar voor hoelang?
Wij Nederlanders zijn voornamelijk Christenen (niet allemaal, maar wel een groot deel), wij gaan naar de kerk, wij bidden, wij sturen onze kinderen naar Christelijke scholen, wij lezen de Bijbel en laten deze lezen door onze kinderen. Wij brengen onze kinderen en medemensen het geloof bij. De niet gelovige of ander gelovige accepteren dat. Die accepteren dat wij onze eigen kerken hebben en onze eigen scholen.
Nu zijn er ook behoorlijk wat buitenlanders in Nederland. Een groot deel hiervan is Moslim. En die mogen geen eigen moskee hebben en geen eigen scholen, ze mogen hun eigen geloof niet voluit beoefenen.
Wij zouden niet discrimineren, en dit is een vorm van discriminatie. Nu kun je wel zeggen wat is discriminatie precies? In hoe verre is iets discrimineren? Discriminatie is volgens de ‘Van Dalen’: het maken van ongeoorloofd onderscheid. Volgens ‘Wikipedia’ is discriminatie: ‘Het maken van onderscheid’. Volgens discriminatie.nl is discriminatie: ‘het ongelijk behandelen en achterstellen van mensen op basis van kenmerken die er niet toe doen’.
Alle bronnen zeggen dus dat discrimineren het maken van onderscheid is. Ofwel het maken van verschil. Dat kun je weer op verschillende manier interpreteren.
En zo blijven we eindeloos bezig over de discussie ‘Mogen hoofddoekjes nu ten alle tijden gedragen worden?’
We kunnen nog heel wat columns lang blijven doorzagen over dit onderwerp. Voor nu doe ik dat niet. Later kom ik er misschien op terug. Het enige wat ik nog wil toevoegen aan dit stuk is: Probeer je medemensen te respecteren en te accepteren en probeer om niet te discrimineren! Hiermee doe je niet alleen andere pijn maar ook jezelf.
Geschreven op 02-03-2010
Dromen
Iedereen droomt. Oud, jong, groot, klein. Nachtmerries, mooie dromen, rare dromen, fantasie dromen, wens dromen, verwerkings dromen. Elke nacht komen er wel een stuk of zeven dromen voorbij. Ikzelf heb al heel wat rare dromen gehad. Maar wat betekenen ze nou eigenlijk? Dat vraag ik me al heel lang af. Toevallig heb ik vorige week een tijdschrift gekregen waar van alles in staat over dromen, zo ook droom betekenissen.
Maar ik ben een raar kind en een raar kind heeft rare dromen. Dus aan die betekenissen heb ik niks. Want wie droomt er nou over een bus, in een halfpipe. Waar je met de hele klas inzit op weg naar Schiermonnikoog. In die halfpipe staan stekels en bobbels waar de bus overheen rijd, op balanceert en wat al niet meer. In plaats van een chauffeur zitten er zes kinderen achter het stuur eraan te draaien en te doen.
De betekenis van deze droom vind ik echt niet terug in dat tijdschrift. Maar ik zou wél heel graag willen weten wat deze droom nou betekent. Want zo’n rare droom droom je toch niet zomaar of wel?
Ook een vriendin van mij droomt regelmatig. Zij heeft ook rare dromen. Maar wel andere rare dromen dan die ik heb. Zij droomt regelmatig over gemuteerde en verdwenen dingen. Denk aan een neus die voor de helft verdwenen is. Of een stel gemuteerde rozen in de gymzaal van school die mensen in de rug prikken waardoor deze zombie achtige figuren worden.
Maar wat hebben deze dromen dan te betekenen? Dat zij straks de helft van d’r neus verliest en binnenkort een zombie wordt? Lijkt mij van niet.
Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat dromen geen betekenis hebben. Maar uit onderzoek is gebleken dat dromen vaak herinneringen zijn die je zelf bent vergeten of waarschuwingen (als je veel dezelfde soort dromen droomt, willen ze je misschien iets duidelijk maken). Misschien zijn ze toekomst voorspellend of zijn ze er voor vermaak. Andere zeggen weer dat wat je droomt iets is waarvan je graag wilt dat het gaat gebeuren. Wie zal het zeggen?
Na heel veel tijdschriften uitgeplozen te hebben ben ik er nog steeds niet achter wat mijn rare dromen betekenen. Ik ga toch nog maar eens naar de bieb, want ik wil het weten ook!
Tot die tijd ga ik nog lekker dromen.
Geschreven op 23-02-2010
Maar ik ben een raar kind en een raar kind heeft rare dromen. Dus aan die betekenissen heb ik niks. Want wie droomt er nou over een bus, in een halfpipe. Waar je met de hele klas inzit op weg naar Schiermonnikoog. In die halfpipe staan stekels en bobbels waar de bus overheen rijd, op balanceert en wat al niet meer. In plaats van een chauffeur zitten er zes kinderen achter het stuur eraan te draaien en te doen.
De betekenis van deze droom vind ik echt niet terug in dat tijdschrift. Maar ik zou wél heel graag willen weten wat deze droom nou betekent. Want zo’n rare droom droom je toch niet zomaar of wel?
Ook een vriendin van mij droomt regelmatig. Zij heeft ook rare dromen. Maar wel andere rare dromen dan die ik heb. Zij droomt regelmatig over gemuteerde en verdwenen dingen. Denk aan een neus die voor de helft verdwenen is. Of een stel gemuteerde rozen in de gymzaal van school die mensen in de rug prikken waardoor deze zombie achtige figuren worden.
Maar wat hebben deze dromen dan te betekenen? Dat zij straks de helft van d’r neus verliest en binnenkort een zombie wordt? Lijkt mij van niet.
Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat dromen geen betekenis hebben. Maar uit onderzoek is gebleken dat dromen vaak herinneringen zijn die je zelf bent vergeten of waarschuwingen (als je veel dezelfde soort dromen droomt, willen ze je misschien iets duidelijk maken). Misschien zijn ze toekomst voorspellend of zijn ze er voor vermaak. Andere zeggen weer dat wat je droomt iets is waarvan je graag wilt dat het gaat gebeuren. Wie zal het zeggen?
Na heel veel tijdschriften uitgeplozen te hebben ben ik er nog steeds niet achter wat mijn rare dromen betekenen. Ik ga toch nog maar eens naar de bieb, want ik wil het weten ook!
Tot die tijd ga ik nog lekker dromen.
Geschreven op 23-02-2010
Vakantiestress
Elke vakantie is het weer zo ver, vakantiestress.
Mijn moeder begint al weken van te voren lijstjes te maken van wat er allemaal mee moet op vakantie. Twee dagen voor vertrek begint ze met inpakken. De laatste dag, en dan vooral de laatste paar uur rent ze als een kip zonder kop door het huis. Overal grist ze spullen vandaan die toch nog mee moeten en die ze niet op haar lijstje had gezet. Hier en daar worden nog wat extra kleren in een tas gepropt. Daar wordt nog een halve tas omgekiept omdat ze niet weet of ze wel handdoeken had ingepakt of de shampoo voor iedereen. Verder worden er ook nog ‘gewoon’ tassen omgekiept om ze vervolgens weer ‘netjes’ in te pakken.
Als we dan ein-de-lijk in de auto zitten wordt er na twee minuten gevraagd of we de fotocamera wel hebben. En dan wordt hup weer de hele auto doorzocht op zoek naar de fotocamera. Als we de fotocamera dan eindelijk hebben gevonden moeten we weer op zoek naar iets anders dat we mogelijk vergeten zijn.
Gelukkig heb ik, nog, geen last van vakantiestress. Ik vind het allemaal wel goed. Stel je bent je tandpasta vergeten, dan leen je hem toch gewoon van een van je reisgenootjes of dan koop je er eentje daar. Als we er zijn dan check ik wel of ik alles bij me heb.
En zo gaat het elke vakantie opnieuw. Als ik begin deze vakantie tegen mijn oma klaag dat mama weer zo aan het stressen is zegt ze met een glimlach ‘Het is erfelijk. Opa heeft er ook last van. Een uur voordat we vroeger op vakantie gingen werd de auto nog tien keer in en uit geladen. Werd er besloten om die ene tas toch niet mee te nemen en die extra broek wel.’
Vannacht is het weer zo ver. We gaan op vakantie naar Saalbach, Oostenrijk. Rond half twaalf ’s nacht vertrekken we.
’s Avonds gooi ik nog snel wat extra spullen in mijn tas. Dan haal ik dat ene boek er weer uit, want ach, wat moet ik met vier boeken op skivakantie? Ik ga skiën en niet lezen. Later die nacht wordt ik nog eens wakker. Dan spring ik uit mijn bed en duw nog snel dat ene tijdschrift in mijn tas. Snel check ik voor de zoveelste keer mijn tas. Heb ik echt alles? Ben ik echt helemaal niks vergeten? In mijn hoofd ga ik mijn lijstje nog een af. Ik heb alles. Gerustgesteld val ik weer in slaap om vervolgens weer recht overeind te schieten. Heb ik mijn mobiel wel?
Misschien is vakantiestress tóch erfelijk.
Achja, vakantiestress. Iedereen heeft er wel een last van. Wat doe je eraan?
Geschreven op 22-02-2010
Mijn moeder begint al weken van te voren lijstjes te maken van wat er allemaal mee moet op vakantie. Twee dagen voor vertrek begint ze met inpakken. De laatste dag, en dan vooral de laatste paar uur rent ze als een kip zonder kop door het huis. Overal grist ze spullen vandaan die toch nog mee moeten en die ze niet op haar lijstje had gezet. Hier en daar worden nog wat extra kleren in een tas gepropt. Daar wordt nog een halve tas omgekiept omdat ze niet weet of ze wel handdoeken had ingepakt of de shampoo voor iedereen. Verder worden er ook nog ‘gewoon’ tassen omgekiept om ze vervolgens weer ‘netjes’ in te pakken.
Als we dan ein-de-lijk in de auto zitten wordt er na twee minuten gevraagd of we de fotocamera wel hebben. En dan wordt hup weer de hele auto doorzocht op zoek naar de fotocamera. Als we de fotocamera dan eindelijk hebben gevonden moeten we weer op zoek naar iets anders dat we mogelijk vergeten zijn.
Gelukkig heb ik, nog, geen last van vakantiestress. Ik vind het allemaal wel goed. Stel je bent je tandpasta vergeten, dan leen je hem toch gewoon van een van je reisgenootjes of dan koop je er eentje daar. Als we er zijn dan check ik wel of ik alles bij me heb.
En zo gaat het elke vakantie opnieuw. Als ik begin deze vakantie tegen mijn oma klaag dat mama weer zo aan het stressen is zegt ze met een glimlach ‘Het is erfelijk. Opa heeft er ook last van. Een uur voordat we vroeger op vakantie gingen werd de auto nog tien keer in en uit geladen. Werd er besloten om die ene tas toch niet mee te nemen en die extra broek wel.’
Vannacht is het weer zo ver. We gaan op vakantie naar Saalbach, Oostenrijk. Rond half twaalf ’s nacht vertrekken we.
’s Avonds gooi ik nog snel wat extra spullen in mijn tas. Dan haal ik dat ene boek er weer uit, want ach, wat moet ik met vier boeken op skivakantie? Ik ga skiën en niet lezen. Later die nacht wordt ik nog eens wakker. Dan spring ik uit mijn bed en duw nog snel dat ene tijdschrift in mijn tas. Snel check ik voor de zoveelste keer mijn tas. Heb ik echt alles? Ben ik echt helemaal niks vergeten? In mijn hoofd ga ik mijn lijstje nog een af. Ik heb alles. Gerustgesteld val ik weer in slaap om vervolgens weer recht overeind te schieten. Heb ik mijn mobiel wel?
Misschien is vakantiestress tóch erfelijk.
Achja, vakantiestress. Iedereen heeft er wel een last van. Wat doe je eraan?
Geschreven op 22-02-2010
Liefde op het eerste gezicht
Zuchtend denk ik voor de zoveelste keer deze dag aan hem. Hij is zo mooi en hij kan zo veel. Ik begin helemaal te zwijmelen als ik aan hem denk. Sam, zoals ik hem vaak liefkozend noem.
Toen ik hem de eerste keer zag was het meteen al raak. Door Sam geloof ik in liefde op het eerste gezicht. Meteen wist ik dat hij van mij zou worden. Of hij het nou wilde of niet.
Als ik alleen al aan hem denk krijg ik het warm. Liefkozend pak ik zijn foto. Wat staat hij er toch schitterend op. Hij is smal en lang, misschien een beetje te lang, maar ach, daar kan ik wel mee leven. Op de foto staat hij helemaal gehuld in het zwart met zilver. Hij ziet er gewoon geweldig uit! Ik zucht, over een paar maanden zal hij niet meer van mijn zijde wijken, dat weet ik zeker!
Helaas zal ik nog even moeten wachten. Over een paar maanden heb ik genoeg gespaard om hem te krijgen. Maar als ik eraan denk wat Sam allemaal kan, dan heb ik dat er wel voor over. Binnenkort zal Sam de mijne zijn.
Misschien willen mijn ouders ook nog wat bijdragen voor hem.
Voordat ik het aan hun ga vragen strijk ik nog een keer over zijn foto. Mijn Sam. Mijn mooie Sam.
Ik ren naar beneden om de foto te laten zien aan mijn ouders. Maar die antwoorden met een botte nee.
Teleurgesteld loop ik terug naar mijn kamer met zijn foto in mijn hand.
Ik ga nog eens naar de site waar hij opstaat en begin met foto’s te kijken, en reacties te lezen. Zoveel mensen vinden hem mooi, en zoveel mensen, vooral meisjes, willen hem hebben. Hopelijk ben ik degene die zich de gelukkige mag noemen.
Ik scroll naar de bovenkant van de site. Daar staat dat ie bijna alles kan wat een computer ook kan, waarschijnlijk is ie daarom zo duur. Ik werp nog een blik op mijn toekomstige Samsung Omnia Qwerty, oftewel Sam.
Over een paar maanden kan ik hem kopen. Dan heb ik vast en zeker genoeg gespaard en misschien is hij dan ook nog in prijs gezakt. Hij moet dus nog maar even wachten voordat ik hem wil. Want dit is te duur.
Geschreven op 10-02-2010
Toen ik hem de eerste keer zag was het meteen al raak. Door Sam geloof ik in liefde op het eerste gezicht. Meteen wist ik dat hij van mij zou worden. Of hij het nou wilde of niet.
Als ik alleen al aan hem denk krijg ik het warm. Liefkozend pak ik zijn foto. Wat staat hij er toch schitterend op. Hij is smal en lang, misschien een beetje te lang, maar ach, daar kan ik wel mee leven. Op de foto staat hij helemaal gehuld in het zwart met zilver. Hij ziet er gewoon geweldig uit! Ik zucht, over een paar maanden zal hij niet meer van mijn zijde wijken, dat weet ik zeker!
Helaas zal ik nog even moeten wachten. Over een paar maanden heb ik genoeg gespaard om hem te krijgen. Maar als ik eraan denk wat Sam allemaal kan, dan heb ik dat er wel voor over. Binnenkort zal Sam de mijne zijn.
Misschien willen mijn ouders ook nog wat bijdragen voor hem.
Voordat ik het aan hun ga vragen strijk ik nog een keer over zijn foto. Mijn Sam. Mijn mooie Sam.
Ik ren naar beneden om de foto te laten zien aan mijn ouders. Maar die antwoorden met een botte nee.
Teleurgesteld loop ik terug naar mijn kamer met zijn foto in mijn hand.
Ik ga nog eens naar de site waar hij opstaat en begin met foto’s te kijken, en reacties te lezen. Zoveel mensen vinden hem mooi, en zoveel mensen, vooral meisjes, willen hem hebben. Hopelijk ben ik degene die zich de gelukkige mag noemen.
Ik scroll naar de bovenkant van de site. Daar staat dat ie bijna alles kan wat een computer ook kan, waarschijnlijk is ie daarom zo duur. Ik werp nog een blik op mijn toekomstige Samsung Omnia Qwerty, oftewel Sam.
Over een paar maanden kan ik hem kopen. Dan heb ik vast en zeker genoeg gespaard en misschien is hij dan ook nog in prijs gezakt. Hij moet dus nog maar even wachten voordat ik hem wil. Want dit is te duur.
Geschreven op 10-02-2010
Blikken
Mijn hele dag bestaat uit blikken. Blikken die mensen naar mij werpen, maar ook blikken die ik naar mensen werp. Blikken worden gebruikt om emoties uit te drukken of om mensen te behoeden voor een pest humeur. Iedereen communiceert met blikken. Een geërgerde blik die zegt van ‘Hou nou toch eens je mond dicht!’ Of een verliefde blik naar hem in de hoop dat hij het ziet.
De eerste blik die ik ’s ochtends zie is de blik van mijn broertje. Een blik die een en al ochtendhumeur uitstraalt. Net alsof hij ons daarvoor wil behoeden. Vervolgens komen de blikken van mijn ouders aan bod. Vragende blikken, of ik nu -eindelijk- naar beneden kom. Een blik die vraagt wat ik wil eten en of ik niet te laat kom. Maar ook bezorgde blikken, doe je wel voorzichtig, lijken deze te zeggen.
Op school is er ook een breed aanbod van blikken. De verliefde blik van een meisje uit de vierde naar die ene jongen uit de vijfde, die toch o zo knap is. De blik van een leraar die zijn klas tot orde probeert te manen. De geërgerde blik van de ene leerling naar de andere, omdat er lol wordt gemaakt en hardop wordt gelachen.
Mijn blik die een en al vrolijkheid uitstraalt omdat ik een goed punt heb gehaald, wordt beantwoord door andere blikken. Zowel blij, omdat ze een lachend gezicht zien en daar blij van worden, maar ook geërgerde, omdat sommige mensen een ander geen geluk gunnen.
In de stad staat een klein jochie om zich heen te kijken. Grote ogen, een mond die een keurige o vormt. Een blik die een en al verwondering uitstraalt.
Een moeder met een boze blik omdat haar kind niet luistert. En een verdrietige blik van iemand die net iets ergs te horen heeft gekregen.
Als ik ’s avonds thuis kom na een dag vol met blikken. Werp ik nog een uitgeputte blik op mijn wekker om vervolgens in slaap te vallen. Op naar een dag met nieuwe blikken.
Geschreven op 03-02-2010
Fake it until you make it!
Soms heb je het gewoon. Dan lijkt het alsof alles donker is en tegenzit. Alsof het speciaal voor jou regent om je humeur nog lager te brengen. En alsof de leraar net vandaag weer extra de pik op jou heeft.
En dan ineens. Boem. Is het weer weg. Dan ben je weer vrolijk. En die plensbui van vanochtend viel eigenlijk toch wel mee. En die leraar, ach, die doet gewoon altijd zo.
Natuurlijk kan het ook andersom. Eerst ben je blij. Dan heb je de slappe lach met je vriendinnen en heb je het idee dat je de hele wereld aankunt, mocht het nodig zijn. Als er dan ook nog eens een paar uur uitvallen waardoor je nog meer tijd hebt om te kletsen en om je vriendinnen op de hoogte te brengen van wat er allemaal in het weekend is gebeurd.
Het volgende uur zie je toevallig die leuke jongen door de gang lopen, die ook nog eens heel lief naar je lacht, terwijl je verdrinkt in zijn bruine ogen. Met als gevolg dat je pardoes tegen een ander oploopt.
En dan ineens, boem! Alsof er een grote knop is omgezet in je hoofd. Een knop die je ervan weerhoud uitbundig te doen en te lachen. Een knop die je ervan weerhoud om de zonnige kant van dingen in te zien. Een knop die ervoor zorgt dat je je depressief voelt en om niks meer kunt lachen. Een rotknop is het gewoon!
Natuurlijk kun je jezelf dan nog eens dieper de put in helpen door te gaan denken dat die ene wiskunde leraar vandaag wel erg de pik op je heeft. En dat het zo hard regent om jou te pesten. Dat alles donker is en tegenzit. Maar je kunt je zelf er ook weer uit helpen! De beroemde uitspraak; Fake it until you make it. Ken je vast wel. En het leuke aan deze uitspraak is dat hij ook nog eens klopt. Probeer maar eens als je chagrijnig bent. Plak een nep smile op je gezicht en als je die lach maar lang genoeg volhoud wordt je vanzelf weer blij.
Dus als iedereen dit nou even doet, scheelt weer een hoop chagrijnige gezichten op de weg ;)
Geschreven op: 01-02-2010
En dan ineens. Boem. Is het weer weg. Dan ben je weer vrolijk. En die plensbui van vanochtend viel eigenlijk toch wel mee. En die leraar, ach, die doet gewoon altijd zo.
Natuurlijk kan het ook andersom. Eerst ben je blij. Dan heb je de slappe lach met je vriendinnen en heb je het idee dat je de hele wereld aankunt, mocht het nodig zijn. Als er dan ook nog eens een paar uur uitvallen waardoor je nog meer tijd hebt om te kletsen en om je vriendinnen op de hoogte te brengen van wat er allemaal in het weekend is gebeurd.
Het volgende uur zie je toevallig die leuke jongen door de gang lopen, die ook nog eens heel lief naar je lacht, terwijl je verdrinkt in zijn bruine ogen. Met als gevolg dat je pardoes tegen een ander oploopt.
En dan ineens, boem! Alsof er een grote knop is omgezet in je hoofd. Een knop die je ervan weerhoud uitbundig te doen en te lachen. Een knop die je ervan weerhoud om de zonnige kant van dingen in te zien. Een knop die ervoor zorgt dat je je depressief voelt en om niks meer kunt lachen. Een rotknop is het gewoon!
Natuurlijk kun je jezelf dan nog eens dieper de put in helpen door te gaan denken dat die ene wiskunde leraar vandaag wel erg de pik op je heeft. En dat het zo hard regent om jou te pesten. Dat alles donker is en tegenzit. Maar je kunt je zelf er ook weer uit helpen! De beroemde uitspraak; Fake it until you make it. Ken je vast wel. En het leuke aan deze uitspraak is dat hij ook nog eens klopt. Probeer maar eens als je chagrijnig bent. Plak een nep smile op je gezicht en als je die lach maar lang genoeg volhoud wordt je vanzelf weer blij.
Dus als iedereen dit nou even doet, scheelt weer een hoop chagrijnige gezichten op de weg ;)
Geschreven op: 01-02-2010
Abonneren op:
Posts (Atom)