De droom van elke vrouw

Wij vrouwen kunnen niet zonder, en de man van anno 2010 vaak ook niet meer.
Als klein meisje zochten we naar wat haarelastiekjes en wat speldjes om erin te doen. Dit deden we, zodat we een reden hadden om het te dragen. Er zaten tenslotte ‘belangrijke’ dingen in.
Toen je iets ouder werd, stopte je er een kleurboekje in en wat potloden. Waarschijnlijk was deze al ietsjes groter dan je vorige. En zo, begon je tassencollectie.
Elk jaar wel een ander tasje, misschien wel meerdere nieuwe tasjes per jaar, omdat je steeds meer mee wilde nemen.
Tegenwoordig zit er niet meer een kleurboekje met wat potloden in of een paar haarelastiekjes. Nee, tegenwoordig nam je andere dingen mee, serieuze dingen. Je mobiel bijvoorbeeld, en een vijl en je portemonnee en alle andere dingen die we tegenwoordig allemaal meeslepen.
En naast al je ‘gewone’ tassen, (voor de jongens: Durf nooit, maar dan ook nooit, te beweren dat een tas van een meisje gewoon is! Regel nummer één! Dan kwets je ze!) heb je natuurlijk ook nog een rugzak voor school, een eventuele reistas die over veel vakjes beschikt, heel veel vakjes. Natuurlijk kunnen een gymtas en een zwemtas niet ontbreken in dit rijtje. O, bijna vergeten, de clutch. Een klassieker, die ook zeker niet mag ontbreken!
Naast al deze ‘noodzakelijke’ tassen (ja alle bovenstaande tassen behoren tot de categorie noodzakelijk) hebben we natuurlijk ook nog ‘gewone’ tassen. Denk aan de handige schoudertas, of je handtas, of de verkleinde versie van je schoudertas, of de vergrote en misschien wel gewoon dezelfde schoudertas, maar dan in een andere kleur. Kan ook nog. En niet te vergeten, die ene tas waar precies een schrijfboekje, mobiel en make-uptasje inpast.
Kortom, voor een vrouw is het gewoon nodig om veel tassen te hebben. Iedere tas is nu eenmaal uniek. En in iedere tas kan je wel wat anders stoppen.
Daarom, is het heel belangrijk, willen we niet nog eens blut raken aan onze tassen verslaving, moet de modebranche met een nieuwe tas komen. Een tas die je kunt uit- en inklappen en die je normaal, maar ook binnenstebuiten (en dus in eenandere kleur) ook kunt dragen. Een tas die je kan vergroten en verkleinen naar eigen inzicht. Dan hoef je geen hele planken vrij te houden voor je tassen, hooguit nog één plank!

Geschreven op 09-10-2010

7 Tips voor blonde momenten

Soms heb je zomaar ineens een blonde aanval. Voor de niet blonde onder ons, dat is zo’n aanval waarbij een blond persoon allemaal rare dingen uitkraamt.
Jullie kennen ook allemaal wel van die, flauwe, moppen over blondjes. Zoals: Hoe noem je een dom blondje met meer dan één hersencel? Zwanger… Of: Waarom gaat een dom blondje altijd zachtjes lopend naar haar medicijnkastje? Omdat ze bang is dat ze anders de slaappillen wakker maakt.
En bij sommige blondjes, zoals ik, lijkt het wel alsof ze een doorlopende aanval van blondheid hebben. Heel vervelend soms… Daarom nu 7 tips voor blonde momenten!

(Bron: WeHeartIt.com

1. Verf je haren meteen bruin! (of zwart, rood, paars, blauw, maakt niet uit! Zolang het maar geen andere kleur blond is!)
2. Verstop jezelf of sluit jezelf op op de wc al je merkt dat er een blond moment aankomt.
3. Zorg dat er heel veel, nog blondere blondjes bij jou in de klas zitten. Hierdoor val jij minder op!
4. Geef zo min mogelijk antwoord als een leraar iets vraagt. Zo voorkom je een blond andwoord.
5. Wees slim! Of doe ten minste alsof. Zorg ervoor dat je, voor de verandering, eens een antwoord is. Zo lijk je tenminste slim.
6. Zorg dat je altijd goed overschrijft van bijvoorbeeld een brunette. Wees dan ook niet zo blond om ook zijn of haar naam mee over te schrijven!
7. Zet een bril op! De eerste indruk die mensen dan van je krijgen is dat je slim bent. Let op: lenzen helpen niet!

Geschreven op 16-09-2011

7 Tips met scoubidoutouwtjes

Laatst was ik aan het opruimen en kwam ik een hele doos vol scoubidoutouwtjes tegen. Je weet wel die plastic slierten waaraan je een paar (inmiddels zo’n vijf a zes jaar denk ik) jaar geleden verslaafd was. Elk moment van de dag zat je te knopen, rond of vierkant, met twee, vier, zes of zelfs acht touwtjes. Sommige mensen knoopte niet alleen gewoon sliertjes, maar ook muizen, olifanten en katten en de echte creatievelingen knoopte ik weet niet wat voor een bijzondere dingen. Maar wie heeft ooit gezegd dat we er alleen maar mee mochten kopen? Ik geloof niemand, dus waarom doen we er niet andere dingen mee. Aangezien ik er nog heel veel heb liggen en er niet meer mee ga knopen, en ik denk niet dat ik de enige ben, heb ik 7 tips voor mogelijke dingen die je ermee kunt doen.

(Bron)
1. Naast creatieve slierten ermee te maken die je eigenlijk nergens voor gebruikt kun je natuurlijk ook sieraden knopen, een leuke, felgekleurde armband vrolijkt zo je misschien wel saaie outfit op!

2. Wil je een uniek douchegordijn? Ook weer geen probleem! Je knoopt een paar draadjes aan elkaar zodat je een sliert van ongeveer twee meter krijgt, dit doe je een stuk of 50 keer (ligt eraan hoe lang het douchegordijn moet zijn). Je koopt een plank of iets waar je de draadjes aan op kan hangen en klaar ben je. Doordat de draadjes van plastic zijn kunnen ze tegen water en zijn ze makkelijk schoon te maken.

3. Heb je niet genoeg touwtjes voor een heel douchegordijn en heb je wel een hond? Dan knoop je een paar leuke touwtjes aan elkaar en voila, je hebt een honden uitlaatriem in dezelfde kleuren als jou outfit!

4. Je kunt natuurlijk ook een lasso knopen en deze gebruiken bij het vangen van een leuke jongen!

5. Als je helemaal into schoubidouen bent dan kun je natuurlijk ook om een pen heen scoubidouen, en om je gum. Je schriften beplakken met de touwtjes en een hele etui knopen waar je je geschoubidoude pennen in kan stoppen. Als je nu niet unieke schoolspullen hebt…

6. Als iemand jarig is (of jij zelf) kun je bij gebrek en feest slingers touwtjes in allerlei kleuren ophangen, gewoon kris kras door de helekamer, gezellig toch?

7. Is het een lekker zonnige dag en is je moeder veel aan het wassen? Zo veel dat ze niet eens is alle natte kleren kwijt kan? Dan heb jij met je scoubidoetouwtjes de oplossing! Knoop ze aan elkaar en maak een mega lange waslijn die door het hele huis hangt.

Geschreven op 07-10-2011

Koude Handen - Epiloog (8/8)

VermistVolgens onze bronnen wordt sinds gisteren Liz Hartwick (22) vermist. Men heeft zaterdag voor het laatst van haar vernomen toen zij uit het dorpje Ampvire plande te vertrekken. Ze logeerde met vrienden in de buurt, maar ook zij hebben geen idee over haar locatie en welbevinden, aangezien H. solo was vertrokken. Liz H. is de laatste uit een lange rij personen die rond Ampvire vermist zijn. Zo verdween zes jaar geleden nog Jade Grissem, hoewel sommigen claimen haar gezien te hebben in de omgeving van hetzelfde dorpje in het gezelschap van een knappe jongeman. Zij is echter net als Liz H. en alle anderen nog niet gevonden, tot wanhoop van hun zoekende families. Wanneer u inlichtingen heeft over een van deze vrouwen, bel 0909-8845

Geschreven in augustus 2010

Koude Handen - Hoofdstuk 3.2 (7/8)

‘Een date. Met jou. Vanavond. Dat wil ik wel.’ antwoordde ik en ik gaf hem een knipoog.
Een siddering ging door mijn lijf. Zijn handen voelden koud aan toen ze zich om mijn hand sloten, maar desondanks heel veilig. De schemering was gevallen en de hitte begon af te nemen. Ian en ik liepen over het strand. Een beetje beschut achter het hoge gras gingen we zitten. Zijn koele lippen vonden zachtjes de mijne. Eerst zacht en daarna steeds harder. Zijn vingertoppen streken over mijn gezicht en lieten een spoortje van kippenvel achter. Ergens achter in mijn hoofd begon een alarmbel te rinkelen. Dit was fout. Een mens kon toch niet zo perfect zijn? En toch ook niet zo aanvoelen? Maar mijn hart won het van mijn verstand en ik negeerde de alarmbel. Ian werd steeds wilder alsof hij gek werd van verlangen. Zijn kussen werden heviger en voor ik het wist lag ik op mijn rug in het zand en hij ernaast. Zijn lippen vonden voorzichtig een weg naar beneden. Zijn tanden krasten over mijn hals. Zijn lippen opende zich een beetje en ik voelde zijn hoektanden in mijn hals prikken. ‘Ik wil jou. Voor altijd.’ fluisterde hij. Ik kreeg kippenvel. Hij klemde zijn lippen stevig om mijn hals. Ik besefte gelijk wat er gebeurde, maar kon niks meer doen. Een scherpe steek ging door mijn hals. En toen werd ik opgeslokt door de duisternis.

Geschreven in augustus 2010

Koude Handen - Hoofdstk 3.1 (6/8)

“Een scherpe steek ging door mijn hals. En toen werd ik opgeslokt door de duisternis.”

Zijn gezicht kwam weer dichterbij. Weer diezelfde woorden ‘Je kunt het heus wel zeggen hoor,’ galmde door mijn hoofd. Zij gezicht raakte bijna de mijne aan en zijn lippen streken langs mijn gezicht.
Ik zat rechtop in bed. Het kon toch niet? Ik was in geen jaren meer verliefd geweest en ik had hem nog geen tien minuten gezien. Maar de afgelopen drie dagen was hij nog geen seconde uit mijn gedachten geweest. Vertwijfeld dacht ik na. Zou ik… Nee, die gedachte verbande ik uit mijn hoofd. Maar toch… Ik besloot om mijn zorgen opzij te zetten en mijn hart te volgen. Want kom op, vampiers bestonden vast niet. De mythe die ik eerder had gelezen was vast verzonnen en anders was het gewoon stom toeval.
Ik raapte mijn kleren bijeen en liep naar de oude badkamer.
Met mijn haren nog nat en vochtig liep ik de warme ochtendzon in. Ik voelde de warmte branden op mijn gezicht en armen. In mijn nek zag je duidelijk een wittere streep afkomstig van mijn bikini. Die ik de afgelopen drie dagen had gedragen. De zon had me een gezond kleurtje gegeven.

Voor de tweede keer deze week liep ik het kleine, donkere cafeetje binnen. Meteen begon het geroezemoes weer. Ik liep regelrecht naar de bar en ging op de zelfde plaats zitten als de vorige keer. ‘Hallo. Ik had me de vorige keer niet voorgesteld, Ian.’ hoorde ik weer dezelfde krachtige stem zeggen die opdook uit het niets. Ik keek hem aan en er verscheen automatisch een glimlach op mijn gezicht toen ik in zijn bruine ogen keek. Ze leken donkerder dan de vorige keer, maar dat kon ook liggen aan de slechte belichting van het café. ‘Wat wil je?’ vroeg hij en hij keek mij vragend aan. Ik deed mijn mond open om antwoord te geven. Ik had niks te verliezen toch?

Geschreven in augustus 2010

Koude Handen - Hoofdstuk 2.2 (5/8)

De ogen die afkomstig waren van een blond, onvoorstelbaar mooi meisje. ‘Hallo! Wil je wat drinken?’ Haar stem betoverde me. Haar stem klonk als klingelende klokjes gestolen van een engel. Alhoewel, dat deed haar waarschijnlijk nog te kort. Ik begon te stamelen. Enerzijds door haar betoverende stem, anderzijds doordat zij de eerste was die een woord tegen mij zei sinds mijn aankomst hier. Maar dat laatste was misschien ook wel logisch, want als barvrouw kon je moeilijk niks tegen je klanten zeggen. ‘Doe maar een cola.’ bracht ik uit. Ondertussen riep een stem, die misschien nog wel zoeter klonk dan de hare, haar naam. ‘Amy, kom even helpen! De machine is op hol geslagen.’ De barvrouw, Amy, verontschuldigde zich en liep weg. Nee, ze liep niet, het leek meer alsof ze zweefde. Haar voeten raakten amper de grond, terwijl ze naar achteren ging.
‘Een cola, verder nog iets?’ vroeg dezelfde verbazingwekkende stem die ik eerder naar Amy had horen roepen. Deze stem was ook verbazingwekkend mooi. Ik merkte op dat deze anders dan die van Amy klonk, dat wel. Zijn stem klonk meer als. Ik pijnigde mijn hersenen, maar het woord dat precies weergaf welk gevoel de stem met zich meebracht kon ik niet beschrijven. Zijn vriendelijk bruine ogen staarde me verwachtingsvol aan. Een bleke huid, die tegelijk weer een vage donkere gloed had. Een lichaam, waar velen jaloers op zouden zijn. Hij leek perfect. Nog nooit in mijn leven had ik iemand als hem gezien. Ik voelde hoe mijn wangen vuurrood kleurde en hoe mijn hart een paar slagen oversloeg. Ik lachte verontschuldigend voor ik hem antwoord gaf. ‘Nee, het is wel goed zo.’ Hij lachte. Twee rijen perfect witte tanden werden zichtbaar. Ik smolt. Toen zag ik de twee spitse hoektanden. Mijn lach verwaterde en maakte plaats voor een geschokte uitdrukking. Mijn droom leek weer ontzettend dichtbij.
‘Is er iets?’ hoorde ik zijn stem zacht vragen. Ik keek hem aan. Zijn ogen verraadde niets, maar zijn lach was minder uitbundig dan eerst. Hij boog zich voorover, zijn koele adem voelde ik in mijn gezicht. Heel even, was zijn gezicht nog geen 10 centimeter van de mijne verwijderd. ‘Je kunt het heus wel zeggen hoor.’ fluisterde hij. Toen draaide hij zich abrupt om en liep met ferme passen naar achter.

Geschreven in augustus 2010

7 Tips voor origineel kaftpapier

Hoewel inmiddels alle scholen weer begonnen zijn heeft nog niet iedereen zijn boeken gekaft. Sommige doen het misschien nog komende week, andere misschien helemaal niet. Voor die mensen is zelfs één keer kaften te veel. Helaas zijn er dan van de kaften die na een paar weken of maanden school alweer los laten. Als je pech hebt kun je dan niet eens leuk kaftpapier meer vinden. Daarom nu zeven tips voor origineel kaftpapier:

1. Zoek oude landkaarten op thuis, aangezien nu (bijna) iedereen een tomtom heeft heb je die dingen niet meer nodig. Kaft je boeken ermee en voila, je vind altijd de weg!

2. Ben jij een echte shopaholic? Kaft dan je boeken met winkeltassen. Als je toevallig eens in de P.C. Hoofdstraat komt neem dan gelijk een Louis Vuitton tasje mee en een Chanel. Toch superleuk om je boeken mee te kaften?

3. Ben je deze vakantie in een exotisch oord geweest? En heb je toevallig ook nog een plaatselijke krant mee genomen? Kaft er je boeken mee, hartstikke origineel en tijdens saaie lessen heb je ook nog wat te lezen.

4. Geef aan elke vriendin één of twee boeken en vraag of ze deze voor jou willen kaften. Zo krijg je voor elk vak een ander kaftpapier!

5. Heb je nog ergens een oude stapel tijdschriften liggen? En weet je niet wat je daar mee moet? Zoek de leuke artikels er uit en kaft er je boeken mee. Waarschijnlijk wordt die les aardrijkskunde zo een stuk gezelliger!

6. Begin ansichtkaarten te verzamelen en beplak je saaie kaftpapier ermee. Zo weet je zeker dat je uniek bent! En vergeet je een vriendin een kaartje te geven voor haar birthday, geen probleem, je laat haar er gewoon een uitzoeken op de je boeken.

7. Kaft je boeken met cadeautjes inpakpapier, bijvoorbeeld die van sinterklaas of de kerst man. In december doe je er dan vervolgens paashaaspapier omheen, gezellig toch?

Geschreven op 08-10-2011

7 tips voor dingen waar een plastic zak handig voor is

Iedereen kent de plasticzak wel. Dat is die zak die steeds vaker door kartonnen tassen vervangen wordt omdat die beter zijn voor het milieu. Maar hierom is de plasticzak niet minder handig. Je kunt er natuurlijk lekker gewoon je boodschappen in doen maar de plasticzak is nog voor veel meer dingen handig.

1. Als het heel erg hard regent kun je in de lengte in het midden van de zak een scheur maken, zet hem vervolgens op je hoofd (met het gat voor je gezicht zodat je nog wat ziet) en voila, je hebt een regen muts en zo wordt je hairdo niet verpest.

2. Als je meerdere plasticzakken hebt kun je natuurlijk tip 1 uitbreiden. Knoop zakken aan elkaar en maak op een beetje creatieve manier gaten in en je hebt binnen no time een compleet regenpak!

3. Als je een paar (het liefst verschillend gekleurde) zakken aan elkaar plakt kun je natuurlijk ook met wat mensen een aangepaste versie van twister gaan spelen. Zet je rechterhand op de v&d zak.
4. Als je een klein broertje of zusje hebt kun je ook altijd een plasticzak als slabber gebruiken. Haak achter elk oor een handvat en al het eten valt er zo in. Na het eten hoef je alleen de zak achter zijn oren vandaan te halen en weg te gooien.
5. Geef je onverwachts een feest maar heb je geen ballonnen in huis? No problem, je blaast gewoon Wat zakken op en voila, je hebt originele ballonnen.

6. Heb je vriendinnen die altijd op het kaftpapier op jou boeken schrijven? Dan is een plasticzak wéér de oplossing! Kaft je boeken met een plasticzak en je koopt een stift. Nu kunnen je vriendinnen je boeken onder kalken en als ze vol zijn veeg je het er zo weer af en kun je weer van voor af aan beginnen.
7. Op reis kun je niet zonder plasticzakken. Als je bijvoorbeeld in zowel de voor- als achterkant een gat in de zak maakt kun je als je naar een wildvreemde wc gaat de zak zo over de bril heen schuiven en je zit niet op een vieze bril. Natuurlijk kun je de zak ook vanwege hygiëne om je hand heen wikkelen zodat je geen vieze klinken (die vol met bacteriën zitten) aan hoeft te raken. In de auto kun je ze nog als afvalzak of kotszakje gebruiken of als je een natte zwembroek hebt als stoel zodat er niks nat wordt.

Geschreven op 02-10-2011

Voetbalhaar

Met voetbalhaar bedoel ik niet alle Nederlanders die hun haren oranje hebben gespoten voor het WK (sommige lijken echt verdacht veel op een sinaasappel) maar ik bedoel het haar van de voetballers zelf. Want één ding is me opgevallen tijdens het WK, en dat waren de haren van voetballers. Nu zul je wel denken, kijkt zij dan niet naar het spel zelf. Zoals waarschijnlijk iedere andere Nederlander doet. Nee, ik kijk naar hun haren, en dat zouden jullie ook eens moeten doen voor de afwisseling. Als je dat doet zal je opvallen dat elk land zijn eigen haar stijl heeft. Nederlanders hebben het simpel; gewoon lekker kort. Dan hangt het niet voor je ogen en je kunt er mee koppen. Maar in het team van Slowakije lopen er een paar rond met enkel en alleen nog maar een dun reepje haar op het midden van hun hoofd. Aan de zijkanten is de rest weggeschoren. Of sommige hebben een hanenkam, daar kun je toch niet mee koppen?!
De Japanners daar in tegen lijken een zwak te hebben voor geblondeerd haar met figuurtjes erin. De ene, ik ben zijn naam vergeten (oke, dat lieg ik. Ik heb zijn naam nooit geweten), zag er tamelijk apart uit. Om maar niet te zeggen weird. Hij had halflang haar (dat was nog niet zo heel gek, meer Japanners hadden dat namelijk) dat voor zijn ogen hing (Snap je meteen ook waarom hij niet gescoord heeft, hij zag namelijk niks) en ergens halver wegen zijn haar zaten geblondeerde plukken. Nou ja, ieder zijn smaak toch?
Wel moet ik de Denen na even dat de meeste van hun ook redelijk simpel haar hadden, geen figuurtjes, geen ernstig geblondeerd haar. Alleen moest bijna iedereen uit dit team een haarband dragen om hun lange (blonde) haar uit hun ogen te houden. Niet dat dit veel heeft geholpen want ook hun hebben verloren van de Nederlanders met hun korte koppies.
Mijn conclusie is dus dat de voetballers met te lang haar, of met juist veel te weinig haar verliezen van de precies goed geknipte. Ofwel, verliezen van de Nederlanders. Nu maar hopen dat de Brazilianen heel lang haar hebben of juist helemaal kaal zijn. Dan maken wij tenminste nog een kans.
HUP HOLLAND!

Geschreven op 01-07-2010

Rivaliteit bij de ortho

Een afspraak bij de orthodontist, het is weer zover. Voordat je gaat duimendraaien en hopen dat er bijna niemand zit als je er naar binnen loopt. Is dat het geval, dan is er niks aan de hand. Maar is dat niet het geval, en zit het daar juist vol, nou dan heb je pech.
Zodra je een voet over de drempel hebt gezet kijkt iedereen je al met een opnemende blik aan. De meisjes werpen eerst vlug een blik op je gezicht, om vervolgens hun blik observerend lang je kleren, schoenen en als laatste je tas te laten glijden. En om je dan tot slot een goedkeurende blik, of een afkeurende blik te geven. Maar die blik hangt niet alleen van af hóe je eruit ziet, maar ook aan wat voor type meisje zij is. Je kunt bijvoorbeeld een afkeurende blik krijgen van een meisje, omdat ze jouw kleren te min vindt, maar je kunt ook een afkeurende blik krijgen als je juist mooie kleren draagt, of knap bent (dit gebeurt meestal wanneer er ook nog -lekkere- jongens in de wachtkamer zitten). De goedkerende blik krijg je maar zelden. Je moet of A. Heel goed gekleed zijn of B. Ontzettend lelijk zijn, en dus geen concurrentie vormen. Dit alles is natuurlijk heel ingewikkeld (Want soms is die goedkeurende blik dus helemaal niet gunstig. En soms is die afkeurende blik dus juist wel gunstig, dit is even voor de slimme onder ons;))
Jongens zijn daar in tegen veel makkelijker. Als die je al een blik gunnen, als, zeg ik. Aangezien de helft levenloos voor zich uit zit te staren daar. Proberend om vooral niet aan de martelaars te denken waar ze zo dadelijk naartoe moeten. Dan is deze blik wél heel makkelijk te lezen. Ze kijken eerst naar jou (en dan bedoelen we niet naar onze kleren of tas, hoe mooi deze misschien ook zijn) om vervolgens een blik te werpen op je gezicht en dan lachen ze (goedgekeurd) of kijken ze zo snel mogelijk weer weg (afgekeurd).
Vandaag was het weer zover; een bezoekje moest ik brengen aan de martelaar, met hoofdletter M. En ik het overkwam mij natuurlijk dat de wachtkamer bom vol zat… Nadat ik door iedereen bekeken was, en levenloos op een stoel was neergeploft, kwamen er al weer nieuwe mensen binnen. Die natuurlijk gekeurd moesten worden!

Geschreven op 23-06-2010

Koude Handen - Hoofdstuk 2.1 (4/8)

“Ik voelde hoe mijn wangen vuurrood kleurde en hoe mijn hart een paar slagen oversloeg.”

Na de lange wandeling naar Ampvire ging ik uitgeput op het nog vochtige zand zitten. De golven klotste tegen de waterkant en een zachte bries stak harder op. De zon brandde op mijn schouders.
Opeens flitste er iets langs, en nog iets. Voor ik het wist stonden er vijf mensen om me heen. Mensen met een parelwitte huid. Zou de mythe dan toch waar zijn?
Ze begonnen te overleggen. Ze praatten snel, ongelooflijk snel. Ik kon niet horen wat ze zeiden. Tot opeens een klein, slank meisje met golvende blonde krullen iets in een vreemde onbekende taal, die ik nog nooit eerder had gehoord wat zei. Er werd instemmend geknikt en opeens waren ze allemaal verdwenen. Mijn ogen vielen dicht.
Ietwat verdwaasd opende ik mijn ogen. Er liep een rilling over mijn lijf. Mijn ogen zochten het strand af, verbaasd, zoekend waar de mensen, als ik ze tenminste zo kon noemen, waren gebleven. Ik constateerde dat ik vast gewoon in slaap was gevallen en het dus allemaal had gedroomd.
Nog slaperig stond ik op en besloot om naar een cafeetje te gaan waar ik eerder deze dag langs was gekomen. Ik liep het strand af terug richting het centrum van het dorpje. Ik dacht dat ik gefluister achter me hoorde, maar besteedde hier geen aandacht aan. In plaats daarvan werd mijn aandacht getrokken door een grote eikenhouten deur. Ik liep ernaartoe en duwde hem voorzichtig open. Een oude, versleten bel klingelde zachtjes terwijl ik naar binnen stapte. De koelte in het café voelde erg aangenaam op mijn nog warme lichaam. Aarzelend en wat onwennig liep ik het donkere café in. Ik liep regelrecht naar de bar maar werd afgeleid door de vele mensen die mij aankeken. Het was duidelijk een dorpje, iedereen kende iedereen, en ik was jammer genoeg duidelijk de vreemde hier. Zonder mijn blik af te wenden van de bar liep ik er naar toe en pakte een barkruk om te zitten. Er steeg een gemompel op achter me. ‘Er kwam hier zeker niet zo vaak een vreemde, en waarschijnlijk al helemaal niet in dit cafeetje’, dacht ik. Ik keek om me heen en ik zag dat er vanaf de muur een grote opgezette eland mij aanstaarde. Verschrikt keek ik weer naar voren, deze keer recht in twee lichtbruine ogen.

Geschreven in augustus 2010

3 augustus 2011

3 augustus 2011

22.00 Als ik dan eindelijk heb besloten welk papiertje ik ga gebruiken om de mug die in mijn kamer zit te doden vliegt ie weg. Dan zeggen ze dat ik de 'woonkamer' lamp aan moet doen en mijn slaapkamer lamp uit. Deur op een kier zetten en wachten totdat de mug de kamer uit is. 22.02 Wat als de kiert te klein is? Of wat als de mug moeite heeft met bochten vliegen? Dan zit ik nog opgescheept met een mug in mijn kamer. En wordt de huid waar de muggenbult op zit ook bruin? Of loop ik straks met witte stippen rond op mijn lijf?

22.06 Ik begin echt helemaal de kriebels te krijgen van de mug. Letterlijk. Overal voel ik het opeen kriebelen en ergens op de camping draaien ze muggen muziek. Zo klinkt het in ieder geval, zoem zoem zoem.

22.10 De buren zijn aan het fluiten. Het klinkt vals. Muggerig.

22.11 Net kriebelden mijn voeten en nu mijn benen.

22.12 Inmiddels kriebelt mijn rug ook.

Zou de mug al weg zijn? Het probleem is alleen dat ik mogelijk mijn lamp nu kan aandoen om te kijken, want dan komt ie misschien terug gevlogen. Of hij zit nog steeds hier...

23.04 Ik heb een muggenbult.

Geschreven op 03-08-2011

Deo? Geef mij maar een gasmasker!

Axe, iedereen kent dit deo merk wel. In de reclame ervan spuit een man Axe deo op en krijgt meteen hordes meiden achter zich in, enkel gehuld in bikini.
Maar of de echte geur van Axe nou het gewenste effect heeft (even voor de duidelijkheid: het gewenste effect is meisjes aantrekken en niet meisjes wegjagen!) vraag ik me af.
Zo ging ik afgelopen zaterdag met mijn neefje zijn eerste Axe deo kopen.
Ik vroeg hem nog: ‘Je weet toch wel dat die reclame nep is, hè?’ Hij keek een beetje onzeker terug. Dus de deo’s moesten natuurlijk grondig getest worden door zowel man als vrouw, jongen als meisje. En als er in het kruitvat een rek is met zo’n 15 Axe deo’s ben je wel even bezig.
Zo kwam ik erachter dat de maker van deze geuren overduidelijk een man is. Want een vrouw zou nooit zulke geuren verkopen, of er tenminste een gratis gasmasker bij leveren.
Niet dat alle geuren zo erg zijn hoor, sommige vallen best wel mee. Geuren als chocola, drop (hij heet Shock) en een andere zoete geur zijn best lekker. Maar we kwamen ook geuren tegen die meer roken als verbrande pizza salami, of gras. Zo rook er een naar Afrika, volgens mijn neefje dan, want ik heb geen idee hoe Afrika ruikt. En van een geur (waar ik helaas de naam van ben vergeten, dus ik kan hem in het vervolg niet ontwijken, helaas) daar moest ik gewoon naar buiten rennen, voor frisse lucht. Want, phoe, wat rook die bedwelmend (voor zover een geur bedwelmend kan ruiken, en niet bedwelmend is). Dus nadat we ze allemaal hadden geroken (we stonden daar spuitend in de winkel, steeds een stapje opzij aan het doen, en vervolgens weer de volgende in de lucht spuiten).
Uiteindelijk werd de zoete geur gekozen, waarvan ik de naam niet meer weet, omdat die door zowel mijn neefje als mij werd goed gekeurd.

Geschreven op 06-06-2010

Koude Handen - Hoofdstuk 1.2 (3/8)

Het dorpje kreeg een nieuwe bevolking, koudbloedigen. Hun koudbloedige leider gaf het dorp een nieuwe naam, Ampvire. Het dorpje van het eeuwige leven.
Deze koudbloedigen kwamen alleen tegen de avond naar buiten, wanneer de schemering inviel en de zon zich had verscholen tussen de bomen. In de omliggende steden vonden verdwijningen plaats. Sommige mensen werden terug gevonden, maar zij konden bijna niet meer geïdentificeerd worden, zo verminkt waren ze. De onopgeloste verdwijningen stapelde zich langzaam op. Het beest wat dit allemaal veroorzaakte was zo angstaanjagend dat geen enkele sterveling er iets tegen durfde te doen. Hier leek onverwachts een einde aan te komen toen er brand uit brak. Een groot deel van de bevolking redde het niet. En toen, van de een op de andere dag, vonden er geen verdwijningen meer plaats. De rust in de omgeving was eindelijk terug gekeerd, na 300 jaar chaos.
De overige bewoners van Ampvire kwamen sinds die dag ook overdag naar buiten, de kinderen gingen naar school, en er werden winkels en restaurantjes geopend. Maar toch hielden ze afstand, alsof ze nog altijd iets te verbergen hadden. Was hun geheim dat hun naasten, de koudbloedigen, nog niet verdwenen waren. Of waren zij zelf de oorzaak van al wat geschied was?

Een koude rilling kroop over mijn rug. Zou het waar zijn? Zouden er echt vampieren bestaan? Nieuwsgierig keek ik naar de links die onder het verhaal stonden. Ik was benieuwd naar wat er nog meer te vinden was klikte ik er een aan.
Deze site was overduidelijk nieuwer dan de vorige. Felle kleuren en grote, aandachttrekkende letters sierde de pagina. Ik scrolde wat naar beneden en uiteindelijk vond ik waar ik naar op zoek was.
Er verscheen een lijst met recentere verdwijningen. Het waren er beduidend minder dan op de lijst van toendertijd. Er waren de afgelopen 10 jaar nog maar drie mensen verdwenen. Wél vonden deze allemaal in Ampvire plaats en allemaal waren de vermisten vakantiegangers.
Ik klikte nog wat door, maar kwam alleen nog maar onzin tegen. Ik besloot de kaart alsnog te zoeken en Ampvire morgen eens een bezoekje te brengen.

Waarom goudvissenbaasjes prettig gestoord zijn

Heel veel mensen hebben een goudvis, ik ook. En persoonlijk vind ik die vis maar gek. Hij zwemt op zijn kop en blijft alleen maar rondjes zwemmen (oke dat heeft ook misschien te maken met zijn twee seconden geheugen. Maar zou die daardoor vierkantjes zwemmen als zijn kom vierkant was?)
Maar het valt me ook op dat de baasjes van de goudvissen gek zijn, wel prettig gestoord gek.
Zo vertelde laatst een vriendin van mij over de huisdieren die zij allemaal al heeft gehad, waaronder goudvissen. Doodleuk vertelde ze dat de goudvis was gestorven aan longontsteking.
Ze stond wel even raar te kijken toen wij haar vertelde dat vissen geen longen hebben maar kieuwen, het zijn geen zoogdieren, duh. (ze heeft zeker geslapen onder de slaap verwekende biologie lessen die we gehad hebben). Dus longontsteking was onmogelijk.
Haar andere goudvis was gestorven aan overgewicht. Dit gebeurde nadat ze haar vis alvast voor de komende twee weken voer had gegeven. En verwachte dat ie wel zo slim zou zijn om dat niet in één keer op te eten maar in delen (wat verwacht je allemaal van een vis die maar een twee seconden geheugen heeft?!)
Sindsdien leek het haar beter om geen vissen meer als huisdier te hebben.
Een ander prettig gestoord toekomstig goudvis baasje, heeft bedacht om haar toekomstige goudvis Duif te noemen. Juist omdat hij een vis is. Dat is net zoiets als je parkiet Haai noemen, toch?
Niet dat ik zo’n gewoon goudvissen baasje ben, nee, ik ben ook een ‘prettig gestoorde’. Zo heb ik nog steeds een discussie over de naam van de goudvis. Ik wil dat hij (of zij) Jip of Janneke heet (net zoals al zijn voorgangers. Ik hou nou eenmaal van tradities, nou en?) Maar mijn ene broertje wil dat ie Bliksem McQueen heet of The King (vernoemd naar personages uit de film ‘Cars’). Terwijl mijn andere broertje hem liever als Pichacu zou zien.

Ach ja, prettig gestoorde baasjes en gekke goudvissen, daar hebben we er nu eenmaal veel van. En je kunt er maar twee dingen tegen doen. Alle goudvissen uit de verkoop halen of alle baasjes opsluiten ;)

Geschreven op 02-06-2010

Koude Handen - Hoofdstuk 1.1 (2/8)

“Waarschijnlijk was het laatste wat hij voelde koele lippen die zich hongerig om zijn hals sloten.”

’Ampvire, Ampvire.’ Mompelde ik terwijl ik mijn laptop opstartte. Het aangrenzende dorpje had mijn aandacht getrokken toen ik het vanochtend vanuit de verte zag liggen op weg naar Tjier. De oude huizen, een beetje vervallen, hadden mijn interesses gewekt zodra ik ze zag. En nu wilde ik de weg opzoeken via internet.
Ik klikte internet aan, typte Ampvire in en wachtte totdat de pagina was geladen. Kaart naar Ampvire. Die moest ik hebben. Net toen ik er op wilde klikken trok iets daar onder mijn aandacht. Ampvire bewoont door de koude wezens? Nieuwsgierig klikte ik erop.
Een al wat verouderde website verscheen langzaam. Wat zijn de echte bewoners van Ampvire? Stond in grote letters bovenaan. Ik begon met lezen.

Een korte beschrijving van de raadselachtige geschiedenis van Ampvire: Fictie of feit?
Al meer dan 700 jaar werd dit dorpje bewoond door een grote clan. Een familie zoals er nog maar weinig over zijn. Ze hebben het dorpje gesticht en opgebouwd. Oorspronkelijk heette het Ampvire St. Idis, vernoemd naar de leider van de familie, Idis. Hij was bezeten van de mogelijkheid op eeuwig leven. Hij was tot alles bereid om zijn droom te behalen. De gekste dingen probeerde hij uit, maar zonder resultaat. Op een dag verscheen er een vreemdeling. Hij had een sneeuwwitte huid, die ijskoud aanvoelde. En alleen ’s avonds kwam hij naar buiten. Hij kwam erachter waar Idis naar opzoek was, en vertelde Idis dat hij wel iets wist, wat hem zou kunnen helpen om zijn droom in vervulling te brengen. En Idis stemde in.
Dat was het begin van alles.
Op een dag liep Idis naar buiten. En wat hij daar te zien kreeg, was weerzinwekkend. Alle dorpelingen lagen verspreid in de voortuin van het kasteel waar hij woonde, koud en bloedeloos. Terwijl hij zich omdraaide en naar binnen probeerde te rennen werd hij besprongen. Waarschijnlijk was het laatste wat hij voelde koele lippen die zich hongerig om zijn hals sloten.

Geschreven in augustus 2010

Maskers

Met maskers bedoel ik niet de maskers die worden gedragen met carnaval. Of de Venetiaanse maskers (die overigens wel heel erg mooi zijn!) Maar ik bedoel de maskers die sommige onder ons elke dag op hebben.
Voor degene die niet snappen wat ik bedoel. Ik bedoel mensen die zich anders voordoen dan hoe ze in werkelijkheid zijn. Mensen die zich voordoen als meerdere personen. Mensen die maskers dragen.
Thuis dragen ze het ‘lieve en gehoorzame’ masker. Op school en in de klas een ander maskers. Bij de ene vriend weer een ander masker en bij weer een andere vriend wéér een ander masker. Als je dan samen bent met die twee vrienden dan heb je weer een ander masker nodig omdat die andere twee maskers niet samen gaan.
Maar waarom? Waarom heb je overal een, ander, masker nodig? Waarom kun je niet gewoon geen maskers dragen? Waarom kun je niet gewoon jezelf zijn?
Als je jezelf bent zullen de mensen je ook nog accepteren. Daarvoor hoef je geen maskers te dragen.
Wat maakt het uit dat niet iedereen je aardig vindt? Dat je het niet met iedereen even goed kan vinden? Wat maakt het uit dat de een jou aardiger vind dan de ander? Soms moet je gewoon accepteren dat niet iedereen jou even aardig vindt. En zou je daarom dan een masker moeten dragen? Ik vind van niet.
Wees trots op wie jij bent. Jij bent uniek in jou soort. Er is er maar één van jou. En dat moet je zo houden. Je moet niet de zoveelste kloon worden. Ze moeten jou gewoon accepteren hoe je bent. En als ze dat niet doen, dan hebben ze pech en dan weet je dat het niet je echte vrienden zijn.


Geschreven op 22-05-2010

Koude handen - Proloog (1/8)

Een groot weiland, bedekt met een dun laagje sneeuw. Oude, vervallen tuinbankjes, rondom een grote berg hout waaruit langzaam vuur op vlamde.Opeens weer duisternis, totale duisternis. Zo een waarin je niets meer ziet, niets meer voelt, alsof alles in je lichaam volledig uitgeschakeld is.
Toen kwam de kou. Genadeloos als het was sloeg het zich een weg door mijn lichaam.
Mijn broertje pakte zijn gitaar en begon een zoete melodie te spelen. Al mijn vrienden en familie zaten rondom het kampvuur gezellig mee te deinen op het ritme van de muziek. Ik opende mijn mond om mee te zingen met het gitaar spel van mijn broertje, mijn lieve kleine broertje.Een schreeuw. ‘Aah!’ Het stak. Een vlijmscherpe dolk, die langzaam door me heen gleed.
En toen was het er weer. Die opslokkende duisternis. Alsof ik verlamd was.
Er werd gelachen en geklapt. Het nummer was afgelopen en er werd al snel een nieuw, vrolijk nummer ingezet. Er ging iemand met hapjes rond. Ik strekte mijn arm uit om er een van het dienblad te pakken. Een tintelende schok verspreidde zich door mijn vingers.Nu waren niet alleen mijn vingertoppen meer als ijs. De kou begon zich steeds sneller te verspreiden. Steeds kouder, steeds zwaarder voelde ik me, alsof ik wegzonk in dikke, tastbare lucht. Alsof het me wilde opslokken in een kille draaikolk. Alsof…
De pijn was niet meer te houden. Steeds kouder voelde mijn lichaam aan, steeds langzamer ging mijn hart. Het bonkte zwaar.
Ik voelde een windvlaag langs mijn rug strijken. Ik rilde. Het begon zachtjes te sneeuwen, en de wind kreeg er langzaam grip op.
Het stopte. Voor een moment voelde ik weer een aangename warmte. Een tintelende sensatie. Maar toen kwam het in alle hevigheid terug. Ik voelde het. Het had bijna zijn hoogtepunt bereikt.
Het vuur doofde langzaam uit, weggeblazen door sneeuw en wind.Net op het moment dat ik opnieuw mijn mond open wilde doen om te schreeuwen hoorde ik een stem. Zachtjes, maar melodieus fluisterde die. Ik verstond het eerst niet, maar naarmate de tijd verstreek werd het duidelijker. ‘Bijna, bijna.’ fluisterde deze.
Opeens gilde ik, een weerzinwekkende, ijselijke gil. Het laatste wat ik voelde was een zware slag. De laatste slag van mijn hart. Kaboem.Stilte. IJzingwekkende stilte.

Geschreven in augustus 2010

Voetbalmagie

Terwijl ik dit schrijf kijken mijn broertjes een voetbal wedstrijd achter mij. Ze deden net een poging om uit te leggen dat deze ‘bekerwedstrijd’ een erg belangrijke wedstrijd is tussen Ajax en Feyenoord.
Ik geloof best dat dit een belangrijke wedstrijd is hoor, je hoorde namelijk al de hele dag op de radio en op tv discussies over vanavond. Zou het wel goed gaan, gaat er niks gebeuren. Want met ‘overspannen fans’ (om ze maar even zo te noemen) weet je het nu eenmaal nooit. Uit voorzorg mocht er geen bier worden geschonken in de cafés, allemaal ter beveiliging. Het helpt echt al die beveiliging ervoor, vooral als sommige er niet aan mee werken. Maar ik ben niemand om te zeggen dat de beveiliging slecht is, want ik heb er helemaal geen verstand van. Niet van beveiliging en niet van voetbal.Ik hoor een van mijn broertjes hard juichen, er is gescoord door Ajax. Normaal is ie voor PSV maar voor deze wedstrijd maakt hij even een uitzondering en is hij voor Ajax. Ik hoor hem dan ook regelmatig gillen, ‘Jaa! Emanuelson, pak die bal!’ en meer van die dingen. Achja.
Ik vind het een wonder, misschien is de ‘magie’ van voetbal ook wel niet voor mij bestemd. Maar wat is er zo leuk aan een aantal mannen (die misschien wel lekker zijn, maar dat zullen echt niet de redenen van een doorsnee man zijn, even denkend dat de doorsnee man hetero is, wat misschien ook wel weer een verkeerde gedachte is, maar daar een andere keer over) die bezweet over een veld achter een bal aanrennen. Die vaak tegen een paal aan schoppen, of gewoon mis (oke sommige scoren nooit mis, maar ja, uitzondering daargelaten). Die ALS ze scoren hun t-shirt over hun hoofd trekken (je ziet dan toch niks meer? Of ligt dat aan mij? En zo’n shirt is toch helemaal nat van het zweet? Dat trek je dan over je hoofd? Nouja moeten hun weten, het is hun hoofd…) Dadelijk lopen ze nog tegen een paal aan, en dan raken ze gewond! Dat is toch zonde! (niet vanwege de ‘verloren’ voetbal prestaties maar vanwege het lekkere lichaam dat sommige hebben).
Tijdens het volgende doelpunt (ik weet niet wie scoorde) belde een vriendin. ‘Zitten ze bij jou ook voetbal te kijken?’ bij haar zaten ze ook al te kijken, en ook voor haar was de ‘magie’ van voetbal niet bestemd. En waarom deze ‘magie’ wel bestemd is voor mannen? Omdat ze dan naar iets sportiefs zitten te kijken. Dat geeft ze het gevoel dat ze erg sportief bezig zijn, ook al doen ze zelf niks anders dan in een luie stoel zitten met een biertje.
Toch maar rare wezens die mannen, en dan met name de voetballers…
Geschreven op 13-04-2010

Doen

Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je iets super graag wilt doen, maar dat het niet kan. Of omdat je het niet mag.
Ik wil heel graag bungeejumpen. Maar ik ben te jong, het is duur (ik moet het zelf betalen) en het mag niet van mijn ouders. Het staat al superlang op mijn te doen lijstje. Zo ook een heel pakje bubbelgums in je mond stoppen, een glas water in het gezicht van een, onbekende, jongen gooien, leren snowboarden, alleen op vakantie gaan etc etc.
Ik heb al een keer een heel pakje bubblegums in mijnmond gepropt, samen met een vriendin. Ik kan je verzekeren dat het heel veel lachbuien op levert, maar het kauwen op zich wordt wel heel moeilijk.
Leren snowboarden, dat punt is deze vakantie ook afgewerkt. En met succes! Ik ga het zeker vaker doen! Het enige minpuntje zijn de blauwe plekken die je krijgt. Maar dat is alleen in het begin (hoop ik).
Maar een glas water in het gezicht van een jongen gooien is nog niet gelukt. Zijn er jongens die zich beschikbaar stellen? Ik hoor het graag!
En alleen op vakantie gaan? Daar heb ik al de nodige discussies over gevoerd met mijn ouders. Ik vind dat ik oud genoeg ben om alleen een paar dagen weg te gaan met vriendinnen. Naar bijvoorbeeld een camping in de buurt. Dan gaat ook de moeder van een van mijn vriendinnen mee (alleen moet die dan aan de andere kant van de camping gaan staan:P). Maar mijn ouders vinden van niet. Ze vinden dat ik te jong ben etc etc. Als het aan hun ligt mag ik alleen op vakantie tegen de tijd dat ik 24 ben geweest.
Ook over op kamers wonen hebben we al de nodige discussies gehad. Ik wil zo snel mogelijk het huis uit. Als alles goed gaat en ik niet blijf zitten, dan is dat op 17 jarige leeftijd. Maar mijn ouders hebben zoiets van; je kunt toch ook thuis blijven wonen. Lekker makkelijk en het kost niks. Maar daar heb ik geen zin in. Ik wil zelfstandig zijn, leven.
Dus voor nu ga ik mijn lijstje proberen af te werken. Ik laat het jullie wel weten als ik (eindelijk) de discussie heb gewonnen over alleen op vakantie gaan. Maar dat zal nog wel een paar jaar duren ben ik bang.

Geschreven op 10-03-2010

7 Tips waarom het handig is om een piano te hebben

Een piano is natuurlijk altijd leuk, mensen spelen er mooie muziek op, je wordt er rustig van, je kunt meezingen en  noem het maar op. Maar je kunt er ook nog andere dingen meedoen en het mooie is, is dat je niet eens een muziekaal wonder hoeft te zijn!

(Bron: WeHeartIt.com)

1. Als er mensen om jou heen (tegen jou) aan het zeuren zijn kun je even lekker hard op de zwaardere tonen rammelen (met voorkeur de tonen die ook nog lekker nagalmen) zo kun je makkelijk hun gezeur buitensluiten.
2. ’s Nachts kun je hem voor je deur schuiven (paar sterke armen gewenst) om inbrekers en onbekenden buiten te houden.
3. Je kunt er ook voor kiezen om creatief met je piano om te gaan. Je haalt dan de toetsen eraf en maakt er van die leuke windmuziekvangers van voor buiten. Op de plaats van de toetsen zet je een stel leuke bloemen zodat de piano een creatieve plantenbak wordt.
4. Je kunt er je verfspuit kwaliteiten op ontdekken. Spuit de piano eerst in een effen kleur als ondergrond en het experiment kan beginnen! Later kun je hem natuurlijk altijd verkopen als kunstwerk.
5. Je haalt de toetsen eruit en bekleed de binnen kant van de piano met plastic. Vervolgens giet je er water in en laat je er vissen in zwemmen. Je hebt nu een hele originele vissenkom.
6. Je kunt een piano natuurlijk ook als kast gebruiken. Weer haal je de toetsen eruit (waarom zitten die dingen er eigenlijk nog in? Als je iets creatiefs met de piano wilt doen moet je ze er toch alleen maar uithalen) en hangt op die plaats allemaal bakjes. In deze bakjes en op de rest van de piano kun je natuurlijk allemaal spullen kwijt!
7. Je kunt hem natuurlijk ook altijd als ander instrument gebruiken. Waarom zou je op een piano alleen piano spelen? Je kunt het makkelijk gebruiken als drumstel (desnoods neem je de pedalen als drumstukken) of als harp. Het enige wat je hiervoor moet doen is de achterkant van de piano halen (tenzij je een vleugel hebt, dan hoeft alleen de klep, vleugel, open) en dan kun je bij de snaren! Wie zegt nu nog dat de piano eentonig is?

Geschreven op 30-09-2011

De rechten van ...

… de mens. Grondwet artikel nummer één: ‘Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’.
Ook zegt alles en iedereen dat je elkaar moet respecteren en accepteren. Dat iedereen gelijk is aan elkaar. Maar waarom doen we dat dan niet? We zeggen wel zo trots dat wij iedereen en alles respecteren en accepteren, dat wij niet discrimineren en dat wij iedereen als gelijken behandelen. Maar dat doen wij eigenlijk niet.
Kijk maar naar de eindeloze discussie over het dragen van hoofddoekjes. Hoelang zijn ze daar nou al over bezig?
Maar het is hun cultuur, het zijn hun gewoontes. En die respecteren we niet. Want als we deze zouden respecteren dan zou hier geen gedoe over zijn.
En waarom respecteren wij die niet? Omdat wij vinden dat ze zich moeten aanpassen aan onze cultuur, want ze komen in Nederland wonen. Dus moeten ze de taal, cultuur en gewoontes van ons overnemen. Maar in grondwet artikel één wordt toch gezegd discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging is niet toegestaan?
Binnenshuis mogen ze nog wel hun eigen cultuur behouden. Maar voor hoelang?
Wij Nederlanders zijn voornamelijk Christenen (niet allemaal, maar wel een groot deel), wij gaan naar de kerk, wij bidden, wij sturen onze kinderen naar Christelijke scholen, wij lezen de Bijbel en laten deze lezen door onze kinderen. Wij brengen onze kinderen en medemensen het geloof bij. De niet gelovige of ander gelovige accepteren dat. Die accepteren dat wij onze eigen kerken hebben en onze eigen scholen.
Nu zijn er ook behoorlijk wat buitenlanders in Nederland. Een groot deel hiervan is Moslim. En die mogen geen eigen moskee hebben en geen eigen scholen, ze mogen hun eigen geloof niet voluit beoefenen.
Wij zouden niet discrimineren, en dit is een vorm van discriminatie. Nu kun je wel zeggen wat is discriminatie precies? In hoe verre is iets discrimineren? Discriminatie is volgens de ‘Van Dalen’: het maken van ongeoorloofd onderscheid. Volgens ‘Wikipedia’ is discriminatie: ‘Het maken van onderscheid’. Volgens discriminatie.nl is discriminatie: ‘het ongelijk behandelen en achterstellen van mensen op basis van kenmerken die er niet toe doen’.
Alle bronnen zeggen dus dat discrimineren het maken van onderscheid is. Ofwel het maken van verschil. Dat kun je weer op verschillende manier interpreteren.
En zo blijven we eindeloos bezig over de discussie ‘Mogen hoofddoekjes nu ten alle tijden gedragen worden?’
We kunnen nog heel wat columns lang blijven doorzagen over dit onderwerp. Voor nu doe ik dat niet. Later kom ik er misschien op terug. Het enige wat ik nog wil toevoegen aan dit stuk is: Probeer je medemensen te respecteren en te accepteren en probeer om niet te discrimineren! Hiermee doe je niet alleen andere pijn maar ook jezelf.

Geschreven op 02-03-2010

Dromen

Iedereen droomt. Oud, jong, groot, klein. Nachtmerries, mooie dromen, rare dromen, fantasie dromen, wens dromen, verwerkings dromen. Elke nacht komen er wel een stuk of zeven dromen voorbij. Ikzelf heb al heel wat rare dromen gehad. Maar wat betekenen ze nou eigenlijk? Dat vraag ik me al heel lang af. Toevallig heb ik vorige week een tijdschrift gekregen waar van alles in staat over dromen, zo ook droom betekenissen.
Maar ik ben een raar kind en een raar kind heeft rare dromen. Dus aan die betekenissen heb ik niks. Want wie droomt er nou over een bus, in een halfpipe. Waar je met de hele klas inzit op weg naar Schiermonnikoog. In die halfpipe staan stekels en bobbels waar de bus overheen rijd, op balanceert en wat al niet meer. In plaats van een chauffeur zitten er zes kinderen achter het stuur eraan te draaien en te doen.
De betekenis van deze droom vind ik echt niet terug in dat tijdschrift. Maar ik zou wél heel graag willen weten wat deze droom nou betekent. Want zo’n rare droom droom je toch niet zomaar of wel?
Ook een vriendin van mij droomt regelmatig. Zij heeft ook rare dromen. Maar wel andere rare dromen dan die ik heb. Zij droomt regelmatig over gemuteerde en verdwenen dingen. Denk aan een neus die voor de helft verdwenen is. Of een stel gemuteerde rozen in de gymzaal van school die mensen in de rug prikken waardoor deze zombie achtige figuren worden.
Maar wat hebben deze dromen dan te betekenen? Dat zij straks de helft van d’r neus verliest en binnenkort een zombie wordt? Lijkt mij van niet.
Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat dromen geen betekenis hebben. Maar uit onderzoek is gebleken dat dromen vaak herinneringen zijn die je zelf bent vergeten of waarschuwingen (als je veel dezelfde soort dromen droomt, willen ze je misschien iets duidelijk maken). Misschien zijn ze toekomst voorspellend of zijn ze er voor vermaak. Andere zeggen weer dat wat je droomt iets is waarvan je graag wilt dat het gaat gebeuren. Wie zal het zeggen?
Na heel veel tijdschriften uitgeplozen te hebben ben ik er nog steeds niet achter wat mijn rare dromen betekenen. Ik ga toch nog maar eens naar de bieb, want ik wil het weten ook!
Tot die tijd ga ik nog lekker dromen.

Geschreven op 23-02-2010

Vakantiestress

Elke vakantie is het weer zo ver, vakantiestress.
Mijn moeder begint al weken van te voren lijstjes te maken van wat er allemaal mee moet op vakantie. Twee dagen voor vertrek begint ze met inpakken. De laatste dag, en dan vooral de laatste paar uur rent ze als een kip zonder kop door het huis. Overal grist ze spullen vandaan die toch nog mee moeten en die ze niet op haar lijstje had gezet. Hier en daar worden nog wat extra kleren in een tas gepropt. Daar wordt nog een halve tas omgekiept omdat ze niet weet of ze wel handdoeken had ingepakt of de shampoo voor iedereen. Verder worden er ook nog ‘gewoon’ tassen omgekiept om ze vervolgens weer ‘netjes’ in te pakken.
Als we dan ein-de-lijk in de auto zitten wordt er na twee minuten gevraagd of we de fotocamera wel hebben. En dan wordt hup weer de hele auto doorzocht op zoek naar de fotocamera. Als we de fotocamera dan eindelijk hebben gevonden moeten we weer op zoek naar iets anders dat we mogelijk vergeten zijn.
Gelukkig heb ik, nog, geen last van vakantiestress. Ik vind het allemaal wel goed. Stel je bent je tandpasta vergeten, dan leen je hem toch gewoon van een van je reisgenootjes of dan koop je er eentje daar. Als we er zijn dan check ik wel of ik alles bij me heb.
En zo gaat het elke vakantie opnieuw. Als ik begin deze vakantie tegen mijn oma klaag dat mama weer zo aan het stressen is zegt ze met een glimlach ‘Het is erfelijk. Opa heeft er ook last van. Een uur voordat we vroeger op vakantie gingen werd de auto nog tien keer in en uit geladen. Werd er besloten om die ene tas toch niet mee te nemen en die extra broek wel.’
Vannacht is het weer zo ver. We gaan op vakantie naar Saalbach, Oostenrijk. Rond half twaalf ’s nacht vertrekken we.
’s Avonds gooi ik nog snel wat extra spullen in mijn tas. Dan haal ik dat ene boek er weer uit, want ach, wat moet ik met vier boeken op skivakantie? Ik ga skiën en niet lezen. Later die nacht wordt ik nog eens wakker. Dan spring ik uit mijn bed en duw nog snel dat ene tijdschrift in mijn tas. Snel check ik voor de zoveelste keer mijn tas. Heb ik echt alles? Ben ik echt helemaal niks vergeten? In mijn hoofd ga ik mijn lijstje nog een af. Ik heb alles. Gerustgesteld val ik weer in slaap om vervolgens weer recht overeind te schieten. Heb ik mijn mobiel wel?
Misschien is vakantiestress tóch erfelijk.
Achja, vakantiestress. Iedereen heeft er wel een last van. Wat doe je eraan?

Geschreven op 22-02-2010

Liefde op het eerste gezicht

Zuchtend denk ik voor de zoveelste keer deze dag aan hem. Hij is zo mooi en hij kan zo veel. Ik begin helemaal te zwijmelen als ik aan hem denk. Sam, zoals ik hem vaak liefkozend noem.
Toen ik hem de eerste keer zag was het meteen al raak. Door Sam geloof ik in liefde op het eerste gezicht. Meteen wist ik dat hij van mij zou worden. Of hij het nou wilde of niet.
Als ik alleen al aan hem denk krijg ik het warm. Liefkozend pak ik zijn foto. Wat staat hij er toch schitterend op. Hij is smal en lang, misschien een beetje te lang, maar ach, daar kan ik wel mee leven. Op de foto staat hij helemaal gehuld in het zwart met zilver. Hij ziet er gewoon geweldig uit! Ik zucht, over een paar maanden zal hij niet meer van mijn zijde wijken, dat weet ik zeker!
Helaas zal ik nog even moeten wachten. Over een paar maanden heb ik genoeg gespaard om hem te krijgen. Maar als ik eraan denk wat Sam allemaal kan, dan heb ik dat er wel voor over. Binnenkort zal Sam de mijne zijn.
Misschien willen mijn ouders ook nog wat bijdragen voor hem.
Voordat ik het aan hun ga vragen strijk ik nog een keer over zijn foto. Mijn Sam. Mijn mooie Sam.
Ik ren naar beneden om de foto te laten zien aan mijn ouders. Maar die antwoorden met een botte nee.
Teleurgesteld loop ik terug naar mijn kamer met zijn foto in mijn hand.
Ik ga nog eens naar de site waar hij opstaat en begin met foto’s te kijken, en reacties te lezen. Zoveel mensen vinden hem mooi, en zoveel mensen, vooral meisjes, willen hem hebben. Hopelijk ben ik degene die zich de gelukkige mag noemen.
Ik scroll naar de bovenkant van de site. Daar staat dat ie bijna alles kan wat een computer ook kan, waarschijnlijk is ie daarom zo duur. Ik werp nog een blik op mijn toekomstige Samsung Omnia Qwerty, oftewel Sam.
Over een paar maanden kan ik hem kopen. Dan heb ik vast en zeker genoeg gespaard en misschien is hij dan ook nog in prijs gezakt. Hij moet dus nog maar even wachten voordat ik hem wil. Want dit is te duur.

Geschreven op 10-02-2010

Blikken

Mijn hele dag bestaat uit blikken. Blikken die mensen naar mij werpen, maar ook blikken die ik naar mensen werp. Blikken worden gebruikt om emoties uit te drukken of om mensen te behoeden voor een pest humeur. Iedereen communiceert met blikken. Een geërgerde blik die zegt van ‘Hou nou toch eens je mond dicht!’ Of een verliefde blik naar hem in de hoop dat hij het ziet.

De eerste blik die ik ’s ochtends zie is de blik van mijn broertje. Een blik die een en al ochtendhumeur uitstraalt. Net alsof hij ons daarvoor wil behoeden. Vervolgens komen de blikken van mijn ouders aan bod. Vragende blikken, of ik nu -eindelijk- naar beneden kom. Een blik die vraagt wat ik wil eten en of ik niet te laat kom. Maar ook bezorgde blikken, doe je wel voorzichtig, lijken deze te zeggen.
Op school is er ook een breed aanbod van blikken. De verliefde blik van een meisje uit de vierde naar die ene jongen uit de vijfde, die toch o zo knap is. De blik van een leraar die zijn klas tot orde probeert te manen. De geërgerde blik van de ene leerling naar de andere, omdat er lol wordt gemaakt en hardop wordt gelachen.
Mijn blik die een en al vrolijkheid uitstraalt omdat ik een goed punt heb gehaald, wordt beantwoord door andere blikken. Zowel blij, omdat ze een lachend gezicht zien en daar blij van worden, maar ook geërgerde, omdat sommige mensen een ander geen geluk gunnen.
In de stad staat een klein jochie om zich heen te kijken. Grote ogen, een mond die een keurige o vormt. Een blik die een en al verwondering uitstraalt.
Een moeder met een boze blik omdat haar kind niet luistert. En een verdrietige blik van iemand die net iets ergs te horen heeft gekregen.
Als ik ’s avonds thuis kom na een dag vol met blikken. Werp ik nog een uitgeputte blik op mijn wekker om vervolgens in slaap te vallen. Op naar een dag met nieuwe blikken.

Geschreven op 03-02-2010

Fake it until you make it!

Soms heb je het gewoon. Dan lijkt het alsof alles donker is en tegenzit. Alsof het speciaal voor jou regent om je humeur nog lager te brengen. En alsof de leraar net vandaag weer extra de pik op jou heeft.
En dan ineens. Boem. Is het weer weg. Dan ben je weer vrolijk. En die plensbui van vanochtend viel eigenlijk toch wel mee. En die leraar, ach, die doet gewoon altijd zo.

Natuurlijk kan het ook andersom. Eerst ben je blij. Dan heb je de slappe lach met je vriendinnen en heb je het idee dat je de hele wereld aankunt, mocht het nodig zijn. Als er dan ook nog eens een paar uur uitvallen waardoor je nog meer tijd hebt om te kletsen en om je vriendinnen op de hoogte te brengen van wat er allemaal in het weekend is gebeurd.
Het volgende uur zie je toevallig die leuke jongen door de gang lopen, die ook nog eens heel lief naar je lacht, terwijl je verdrinkt in zijn bruine ogen. Met als gevolg dat je pardoes tegen een ander oploopt.
En dan ineens, boem! Alsof er een grote knop is omgezet in je hoofd. Een knop die je ervan weerhoud uitbundig te doen en te lachen. Een knop die je ervan weerhoud om de zonnige kant van dingen in te zien. Een knop die ervoor zorgt dat je je depressief voelt en om niks meer kunt lachen. Een rotknop is het gewoon!
Natuurlijk kun je jezelf dan nog eens dieper de put in helpen door te gaan denken dat die ene wiskunde leraar vandaag wel erg de pik op je heeft. En dat het zo hard regent om jou te pesten. Dat alles donker is en tegenzit. Maar je kunt je zelf er ook weer uit helpen! De beroemde uitspraak; Fake it until you make it. Ken je vast wel. En het leuke aan deze uitspraak is dat hij ook nog eens klopt. Probeer maar eens als je chagrijnig bent. Plak een nep smile op je gezicht en als je die lach maar lang genoeg volhoud wordt je vanzelf weer blij.
Dus als iedereen dit nou even doet, scheelt weer een hoop chagrijnige gezichten op de weg ;)

Geschreven op: 01-02-2010