Elke vakantie is het weer zo ver, vakantiestress.
Mijn moeder begint al weken van te voren lijstjes te maken van wat er allemaal mee moet op vakantie. Twee dagen voor vertrek begint ze met inpakken. De laatste dag, en dan vooral de laatste paar uur rent ze als een kip zonder kop door het huis. Overal grist ze spullen vandaan die toch nog mee moeten en die ze niet op haar lijstje had gezet. Hier en daar worden nog wat extra kleren in een tas gepropt. Daar wordt nog een halve tas omgekiept omdat ze niet weet of ze wel handdoeken had ingepakt of de shampoo voor iedereen. Verder worden er ook nog ‘gewoon’ tassen omgekiept om ze vervolgens weer ‘netjes’ in te pakken.
Als we dan ein-de-lijk in de auto zitten wordt er na twee minuten gevraagd of we de fotocamera wel hebben. En dan wordt hup weer de hele auto doorzocht op zoek naar de fotocamera. Als we de fotocamera dan eindelijk hebben gevonden moeten we weer op zoek naar iets anders dat we mogelijk vergeten zijn.
Gelukkig heb ik, nog, geen last van vakantiestress. Ik vind het allemaal wel goed. Stel je bent je tandpasta vergeten, dan leen je hem toch gewoon van een van je reisgenootjes of dan koop je er eentje daar. Als we er zijn dan check ik wel of ik alles bij me heb.
En zo gaat het elke vakantie opnieuw. Als ik begin deze vakantie tegen mijn oma klaag dat mama weer zo aan het stressen is zegt ze met een glimlach ‘Het is erfelijk. Opa heeft er ook last van. Een uur voordat we vroeger op vakantie gingen werd de auto nog tien keer in en uit geladen. Werd er besloten om die ene tas toch niet mee te nemen en die extra broek wel.’
Vannacht is het weer zo ver. We gaan op vakantie naar Saalbach, Oostenrijk. Rond half twaalf ’s nacht vertrekken we.
’s Avonds gooi ik nog snel wat extra spullen in mijn tas. Dan haal ik dat ene boek er weer uit, want ach, wat moet ik met vier boeken op skivakantie? Ik ga skiën en niet lezen. Later die nacht wordt ik nog eens wakker. Dan spring ik uit mijn bed en duw nog snel dat ene tijdschrift in mijn tas. Snel check ik voor de zoveelste keer mijn tas. Heb ik echt alles? Ben ik echt helemaal niks vergeten? In mijn hoofd ga ik mijn lijstje nog een af. Ik heb alles. Gerustgesteld val ik weer in slaap om vervolgens weer recht overeind te schieten. Heb ik mijn mobiel wel?
Misschien is vakantiestress tóch erfelijk.
Achja, vakantiestress. Iedereen heeft er wel een last van. Wat doe je eraan?
Geschreven op 22-02-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten