Blikken

Mijn hele dag bestaat uit blikken. Blikken die mensen naar mij werpen, maar ook blikken die ik naar mensen werp. Blikken worden gebruikt om emoties uit te drukken of om mensen te behoeden voor een pest humeur. Iedereen communiceert met blikken. Een geërgerde blik die zegt van ‘Hou nou toch eens je mond dicht!’ Of een verliefde blik naar hem in de hoop dat hij het ziet.

De eerste blik die ik ’s ochtends zie is de blik van mijn broertje. Een blik die een en al ochtendhumeur uitstraalt. Net alsof hij ons daarvoor wil behoeden. Vervolgens komen de blikken van mijn ouders aan bod. Vragende blikken, of ik nu -eindelijk- naar beneden kom. Een blik die vraagt wat ik wil eten en of ik niet te laat kom. Maar ook bezorgde blikken, doe je wel voorzichtig, lijken deze te zeggen.
Op school is er ook een breed aanbod van blikken. De verliefde blik van een meisje uit de vierde naar die ene jongen uit de vijfde, die toch o zo knap is. De blik van een leraar die zijn klas tot orde probeert te manen. De geërgerde blik van de ene leerling naar de andere, omdat er lol wordt gemaakt en hardop wordt gelachen.
Mijn blik die een en al vrolijkheid uitstraalt omdat ik een goed punt heb gehaald, wordt beantwoord door andere blikken. Zowel blij, omdat ze een lachend gezicht zien en daar blij van worden, maar ook geërgerde, omdat sommige mensen een ander geen geluk gunnen.
In de stad staat een klein jochie om zich heen te kijken. Grote ogen, een mond die een keurige o vormt. Een blik die een en al verwondering uitstraalt.
Een moeder met een boze blik omdat haar kind niet luistert. En een verdrietige blik van iemand die net iets ergs te horen heeft gekregen.
Als ik ’s avonds thuis kom na een dag vol met blikken. Werp ik nog een uitgeputte blik op mijn wekker om vervolgens in slaap te vallen. Op naar een dag met nieuwe blikken.

Geschreven op 03-02-2010