“Waarschijnlijk was het laatste wat hij voelde koele lippen die zich hongerig om zijn hals sloten.”
’Ampvire, Ampvire.’ Mompelde ik terwijl ik mijn laptop opstartte. Het aangrenzende dorpje had mijn aandacht getrokken toen ik het vanochtend vanuit de verte zag liggen op weg naar Tjier. De oude huizen, een beetje vervallen, hadden mijn interesses gewekt zodra ik ze zag. En nu wilde ik de weg opzoeken via internet.
Ik klikte internet aan, typte Ampvire in en wachtte totdat de pagina was geladen. Kaart naar Ampvire. Die moest ik hebben. Net toen ik er op wilde klikken trok iets daar onder mijn aandacht. Ampvire bewoont door de koude wezens? Nieuwsgierig klikte ik erop.
Een al wat verouderde website verscheen langzaam. Wat zijn de echte bewoners van Ampvire? Stond in grote letters bovenaan. Ik begon met lezen.
Een korte beschrijving van de raadselachtige geschiedenis van Ampvire: Fictie of feit?Ik klikte internet aan, typte Ampvire in en wachtte totdat de pagina was geladen. Kaart naar Ampvire. Die moest ik hebben. Net toen ik er op wilde klikken trok iets daar onder mijn aandacht. Ampvire bewoont door de koude wezens? Nieuwsgierig klikte ik erop.
Een al wat verouderde website verscheen langzaam. Wat zijn de echte bewoners van Ampvire? Stond in grote letters bovenaan. Ik begon met lezen.
Al meer dan 700 jaar werd dit dorpje bewoond door een grote clan. Een familie zoals er nog maar weinig over zijn. Ze hebben het dorpje gesticht en opgebouwd. Oorspronkelijk heette het Ampvire St. Idis, vernoemd naar de leider van de familie, Idis. Hij was bezeten van de mogelijkheid op eeuwig leven. Hij was tot alles bereid om zijn droom te behalen. De gekste dingen probeerde hij uit, maar zonder resultaat. Op een dag verscheen er een vreemdeling. Hij had een sneeuwwitte huid, die ijskoud aanvoelde. En alleen ’s avonds kwam hij naar buiten. Hij kwam erachter waar Idis naar opzoek was, en vertelde Idis dat hij wel iets wist, wat hem zou kunnen helpen om zijn droom in vervulling te brengen. En Idis stemde in.
Dat was het begin van alles.
Op een dag liep Idis naar buiten. En wat hij daar te zien kreeg, was weerzinwekkend. Alle dorpelingen lagen verspreid in de voortuin van het kasteel waar hij woonde, koud en bloedeloos. Terwijl hij zich omdraaide en naar binnen probeerde te rennen werd hij besprongen. Waarschijnlijk was het laatste wat hij voelde koele lippen die zich hongerig om zijn hals sloten.
Geschreven in augustus 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten